(Oostendse IJslandvaarder voor 1914 (stadsarchief Oostende))
Wat bezielde jonge vissers in de 19de eeuw om zes maanden op een houten zeilschip de IJslandse zeeën te doorkruisen om kabeljauw aan de haak te slaan? Ze waren niet de eerste: al in de 17de eeuw was er sprake van IJslandvaarders. De laatste Belgische IJslandvaarder zeilde in 1934 vanuit Noord-Frankrijk. 250 gemotoriseerde treilers voor de IJslandvaart waren er een jaar later in België. In 1995 stopte de Amandine als laatste met de IJslandvaart.
Het was niet zonder gevaar: schepen gingen verloren. Ook vissers stierven: vanaf 1945 verloren maar liefst 45 van hen het leven in het IJslandse water, iets minder dan de helft werd door golven overboord gesleurd.
De vissers werkten diensten van 18 uur voor het verwerken van de vis. Na het verwijderen van de ingewanden, kon de vis opgeslagen worden in het ruim. Een vol ruim was vele duizenden euro’s waard.
In de winter werd gewerkt aan lage temperaturen, waarbij zich op het schip snel ijs vormde. Varen rond IJsland was gevaarlijk. Het leverde groot aanzien op onder de vissers.
Praktisch
Johan Depotter, gids in het visserijmuseum NAVIGO van Oostduinkerke, onderzocht 25 jaar het leven van de IJslandvaarders. Hij spoorde nabestaanden op en bezocht archieven in binnen- en buitenland. Samen met hem ontdekken we het leven aan bood.
Waar: Cultureel Centrum de Brouckere Torhout, Congreszaal
Wanneer: maandag 26 september 2022 om 20 uur.
Prijs: Leden (alle leden van het gezin) gratis, niet-leden betalen 3 euro
Volgende activiteit 17 oktober: voordracht geschiedenis van epidemieën 'Van pest tot corona'