Hey Wim,
Mijn broer…maar er was een wereld van verschil tussen ons…
Althans op het eerste zicht…
Jij was altijd mijn grote broer, drie jaar ouder.
Op school zaten we nooit samen.
Toen ik naar het eerste kleuter ging, verdween jij naar het lager onderwijs.
Toen ik in het eerste leerjaar terecht kwam, verhuisde jij van speelkoer want het eerste, tweede en derde zaten samen en het vierde, vijfde en zesde ook.
En het middelbaar bestond toen nog uit cyclussen van drie jaar…
Dus ook daar liep ik je niet tegen het lijf.
En later studeerde jij sociaal assistent en ik trok naar de unief.
Maar we sliepen samen zoals vroeger overal het geval was. Dezelfde kamer, verschillend bed. Met een bureel in de kamer want er moest ook worden gestudeerd. We hebben elkaar hilarisch veel geplaagd…Of was het vooral ik?
En als moeder kwam om te zeggen dat het stiller moest want pa en ma sliepen in de kamer naast ons dan deden we, als ze weg was, gewoon weer verder.
Maar als vader kwam…
Maar ik ga alle slaapkamergeheimen niet vertellen…dat hoort niet.
Ach Wim.
Jij was de serieuze, de hippie ook. Al had elke jongen lang haar in de jaren zeventig. De sociaal geëngageerde. De strijder tegen het establishment…en we hebben dat geweten thuis door oeverloze discussies met vader Georges…
We hadden een totaal andere vriendenkring. Jij zocht het in jeugdhuizen, politiek, Amada, Mao, Che Guevara…ik in jeugdbewegingen, voetbal,
Ik heb je een keer weten voetballen. Toen het aquarium buiten stond omdat dat gepoetst werd. De vissen zwommen ondertussen rond in de watersteen. Een schot heb je gegeven…en de vissen bleven rondzwemmen in de watersteen…
Maar we kwamen uit het zelfde nest en dat hebben we geweten. We zijn heel ons leven als goede vrienden geweest die niets nodig hadden om elkaar te begrijpen. De basis was dezelfde: eerlijkheid, naar mensen luisteren en met ze spreken, passie…
Ik herinner me hoe ik ooit de Mormonen aan de deur kreeg op kot in Gent, ik zei: ik heb geen interesse maar mijn broer misschien wel. Zij trokken naar de Puinstraat en je hebt drie uur met hen zitten praten.
Ik was ook altijd welkom in die Puinstraat. Kleine broer, weet je wel…
En als het nodig was, spraken we eens goed met elkaar. Niet te veel want we waren dat niet geleerd. Net zoals emoties uiten ook een taboe was. Maar we hebben ons plan getrokken. We hebben alles geleerd met vallen en opstaan. En als het nodig was, waren we er voor elkaar. En we hebben allebei twee fantastische dochters.
Dus was die wereld van verschil toch niet zo groot. Dat je er niet meer bent, maakt wel een wereld van verschil. En ook al zag ik je maar drie keer per jaar, ik ga je missen. Maar neem van mij aan dat ik er altijd zal zijn voor je dochters.
Je broer en vriend,
Patrick Demarest