Jean-Paul Praet: "Mijn wereldrecord van 6.03'51" uur van 1986 in Torhout werd niet erkend door de IAAF door het feit dat het parcours niet werd opgemeten door een erkende opmeter van het IAAF."
Zuid-Afrika
"Drie jaar later, in 1989, krijg ik de kans om tezamen met mijn trainer Pat De Schepper 2 weken naar Zuid-Afrika te gaan en er een 100 km te lopen. Nu was er toen nog een sportboycot van dat land omwille van de apartheid. Men mocht er dus niet gaan sporten. Gewetensproblemen om daar te gaan lopen, had ik niet. Andere landen die evenzeer de mensenrechten schonden, werden zelfs gesteund als het economisch goed uitkwam. We besluiten wel om ons reisje geheim te houden. Op sportief vlak valt het tegen. De wedstrijd was in onze winter en dus in hun zomer. De dag van de wedstrijd was het zelfs naar Zuid-Afrikaanse normen erg heet: meer dan 35 graden naar het einde van de wedstrijd toe: atleten die letterlijk al kruipen over de finish komen, anderen moeten aan een baxter gelegd worden. Een waar slagveld dus. Nu kon ik zelf heel hard afzien, maar mijn gezondheid in gevaar brengen, neen, dat deed ik niet. Ik gaf er dan ook wijselijk de brui aan na 75 km. Op extra-sportief gebied was het een prachtreis: een prachtig land, safari's gedaan, chieke hotels, ..."
"Bij terugkeer bleek, ondanks mijn opgave waardoor ik niet in de uitslag stond, mijn plezierreisje toch uitgekomen te zijn. De officiële atletiekinstanties, die de 100 km toen nog niet erkenden, bleken mij ineens toch te kennen. Ik kreeg zelfs een uitnodiging om ... voor hun tuchtcommissie te verschijnen. Mijn trainer Patrick De Schepper en ik argumenteerden voor de tuchtcommissie dat, vermits zij de 100 km niet als atletiek beschouwden, zij niet bevoegd waren. Net zo min als ik daar zou gegaan zijn voor een petanquewedstrijd. De commissieleden stonden met hun mond vol tanden bij een dergelijk argument. Bij de uitspraak vonden ze hun tong evenwel terug: 1 jaar schorsing."
"Nu had ik weinig last van die schorsing: ik liep alleen niet-officiële wedstrijden en vermits de 100 km ook nog niet erkend was, belette niets mij om in juni te starten in Torhout. De organisatoren hadden voor mij een tegenstander van formaat in petto: Bruce Fordyce, 9-voudig winnaar van de befaamde Comrades Marathon, en in Zuid-Afrika een levende legende. Hij won trouwens ook de 100 km-wedstrijd eerder dat jaar in Zuid-Afrika. Hij was ook 1 van de atleten die na die wedstrijd gedehydrateerd aan de baxter moesten."
"Ik liep in Torhout met Bruce de eerste tientallen kilometer waarna ik hem tegen zijn Zuid-Afrikaanse zwarte compagnon (en persoonlijke haas, denk ik) hoor zeggen: "Let him go. He is going too fast. We will catch him later." Om een lang verhaal kort te maken: hij zag me nooit meer terug, gaf op toen hij in verloren positie liep, en ik liep freewheelend naar de overwinning in 6u15'30". Het parcours was aanvankelijk alleen opgemeten door dezelfde landmeter van 1986. Geleerd door de ervaring van 1986, had ik vooraf aan de organisatoren een opmeting door de IAAF gevraagd. Wat bleek: het door de landmeter opgemeten parcours was te lang en moest volgens de IAAF met enkele honderden meter ingekort worden, wat ook gebeurde. Eens te meer het bewijs dat het ook in 1986 minstens 100 km was. Dus met de IAAF-meting dacht ik na 3 jaar ook officieel wereldrecordhouder te zijn. Maar men oordeelde: een geschorste loper kan geen wereldrecord lopen ..."
Nummer drie: geen dopingcontrole
"Nog eens 3 jaar later, in 1992, was er in september het Europees kampioenschap 100 km in Winschoten. In juni had ik 3 maanden eerder mijn 6de van 8 overwinningen in Torhout gehaald. Mijn jaarlijks hoofddoel had ik dus al gehaald, en ik trok dan ook ontspannen en vol vertrouwen naar Winschoten. Terug een lang verhaal kort makend: ik won in 6u16'41", waarbij ik makkelijk de Rus Santalov klopte, meer dan 10' sneller dan mij op de marathon. Alleszins Europees kampioen dus. Het parcours was opgemeten door de IAAF en ik was niet geschorst: dus eindelijk ook officieel wereldrecordhouder, dacht ik. Tegen de pers grapte ik zelfs dat ik nu 3 wereldrecords had: het echte (6u03), dat van de geschorsten (6u15) en nu eindelijk ook het officiële (6u16). Zowat 20 jaar lang stond ik met die 6u16' ook op de tabellen. Die tijd zou trouwens nu nog steeds Europees record zijn ware het niet dat ik ... zowat 20 jaar na datum een telefoontje kreeg.
Daarin vroeg men mij of ik kon bewijzen dat ik:
1) na de wedstrijd in Winschoten naar de dopingcontrole geweest was
2) bij die controle negatief was
De organisatie had die gegevens niet meer. Het eerste kon ik bewijzen met getuigen, die samen met mij op die dopingcontrole waren. Vóór die controle ben ik trouwens één van de weinigen die er ooit in geslaagd is om zich te laten trakteren door Nederlanders: ik kon na die inspanning immers niet direct plassen en vroeg (en kreeg) gratis bier. Als je Heineken tenminste bier kan noemen. Maar plassen kon ik er uiteindelijk wel van.
Ik weet niet hoe het nu gaat, maar van een negatieve dopingcontrole kreeg je destijds nooit bericht. Ik kon dus niet bewijzen dat ik negatief was, maar was het wel. Moest ik trouwens positief geweest zijn, zou dat wel in de pers gelekt geweest zijn. Het enige dat men in mijn urine kan gevonden hebben is alcohol.
Mijn kleinzoon Ruben, mijn oogappel, mag direct doodvallen, als ik ooit in mijn carrière ook maar 1 keer doping genomen zou hebben. In het tegenovergestelde geval zou ik niet zo fier zijn over mijn prestaties: ik zou me afvragen of ik het was of de doping die het hem deden. Ik beschouw mezelf niet als een groot looptalent, wat mijn bescheiden tijden op kortere afstanden trouwens bewijzen. Wat ik bereikt heb was door veel (duurlopen tot 5 uur, weken tot 250 km) en hard (soms 4 keer snel op 3 dagen!) te trainen.
Resultaat van die farce was wel dat ook de 3de beste tijd uit mijn carrière niet erkend werd en 20 jaar later van de tabellen verdween om een drogreden. Ik ben niet zo paranoïde om te geloven dat men mij persoonlijk zocht, maar ik voel me wel onrechtvaardig behandeld.
Wat men me echter nooit zal kunnen afnemen is de persoonlijke voldoening over mijn carrière. Ik heb al die tijden wel degelijk gelopen. Niemand liep tot nog toe een 100 km zo snel als ik. Is dat niet wat men een wereldrecord noemt?"