BOMEN
Bomen zwijgen zelden, ze praten
voortdurend met mij.
Ze fluisteren ruisend, dwepen zwiepend
en vlechten vlotjes verhalen uit twijgen,
hun knoppen barstensvol inspiratie.
Ik luister graag, ze doen nooit uit de hoogte.
Ze vertellen mij, uit de grond van hun hout,
al hen diepgewortelde verlangens:
hoe zacht het mos aanvoelt dit voorjaar,
hoe trots ze zijn op hun ruim opgetuigde
kruinen en dat ze vroeger zoveel sterker
stonden, hoeveel beter het toen was.
Ik betast hun schors, aan de zuidkant
kan ik het verdriet voelen, braille
dat ik zou kunnen lezen, maar
ik hoor ze liever vertellen
want ze nemen geen blad voor de mond.