De Moeder IS, en deze kleine zin
klinkt bijna te gewoon,
een evidente vorm van
heel opmerkelijk te ZIJN.
En in dit laatste woord werkt De Moeder,
blijft ze als het ware leven.
Haar schoot is toonbeeld van
zindelijke onvergankelijkheid.
Wij kennen haar maar komen dit
te weten, alleen als wij in tijd
en ruimte zelf groot geworden zijn.
De Moeder IS gewoon en uitgelezen
in haar soort van menselijk
en heel tevreden wezen.
anna crevits