"De psychische en emotionele gevolgen van een liefdesbreuk blijken minder onschuldig dan onze woordenschat erover doet vermoeden. Liefdesverdriet duurt gemiddeld 6 maanden (kan gaan van enkele dagen tot vele jaren) en heeft een aanzienlijke impact op ons dagelijks functioneren."
"We voelen ons lusteloos, depressief, eten niet meer en ervaren zelfs fysieke pijn. Vrouwen blijken er vatbaarder voor dan mannen: ze eten niet, slapen niet, huilen, verliezen gewicht, kunnen zich niet concentreren,…."
"Vrouwen uiten hun problemen veel sneller tegenover de buitenwereld. Kort na een breuk vertonen ze heftige symptomen en zoeken ze sociale steun in hun netwerk of in de hulpverlening. Deels ligt dat aan hun maatschappelijke positie. Vrouwen blijven vaker achter met de kinderen en/of met een financiële kater."
"Manen reageren anders. Zij nemen vaker de vlucht vooruit, genieten aanvankelijk eerst van hun herwonnen vrijheid. Ook mannen vallen dan terug op hun netwerk. Ze zoeken en vinden er echter minder sociale steun. Dat laten veel mannen ook niet toe, ze praten moeilijker over emotionele problemen. Hun steun situeert zich eerder in sociale activiteiten: samen fysieke uitdagingen opnemen of samen de versiertoer opgaan. Dit is echter uitstel van executie. Uiteindelijk haalt het verdriet ook mannen in en volgen alsnog de confrontatie en de emotionele impact."
"Leren omgaan met pijn en verdriet is een proces waarin je groeit en waarmee je ervaring opbouwt. Jonge mensen die voor het eerst hun relatie op de klippen zien lopen, betalen in die zin meer leergeld dan ouderen."
"Liefdesverdriet moet bespreekbaar zijn, net zoals rouw. Iedereen is het erover eens dat een partner verliezen door ziekte of een ongeval erg zwaar is. Mensen krijgen tijd en begrip. Ook bij liefdesverdriet moeten we die maatschappelijke opdracht opnemen. Des te meer omdat sociale steun en erkenning goede buffers zijn tegen chronische stress en depressie."
